Murat ve Altın Dişi Kurşun

Bir zamanlar, uzak bir köyde, adı herkesin dilinde olan cesur bir genç vardı. Bu genç, Murat adında, neşesi ve cesaretiyle tanınan biriydi. Köyde her türlü zorlukla başa çıkabilen, ama aynı zamanda kalbiyle de insanlara yardım eden bir gençti. Ancak bir sabah, köyde garip bir olay yaşandı. O gün, köyün yakınlarındaki ormandan, sabahın erken saatlerinde korkunç bir çığlık duydular. Çığlık, sanki ormanın derinliklerinden geliyordu, ama hiçbir hayvanın bu kadar yüksek sesle bağırması mümkün değildi. Herkes korkuya kapıldı. Murat, merakla ormana doğru yol almaya karar verdi.

Köydeki yaşlılar, “Oraya gitme, Murat!” diye bağırdılar, “O ormanda bir canavar var! Kimse ona yaklaşamaz!” Ama Murat, “Hiçbir şeyden korkmam, bana ne olursa olsun, halkımı koruyacağım,” dedi ve cesurca ormanın yolunu tuttu.

Ormanın içine girdiğinde, her şey sessizleşti. Ağaçlar, sanki bir şeyin yaklaştığını hissediyormuş gibi, rüzgârı bile engellemeye başlamıştı. Murat, ilerlerken, birden karşısına eski bir kayalığın içinde büyük bir mağara çıktı. Mağaranın kapısında devasa bir taş vardı, ama taş, tuhaf bir şekilde ışıldıyordu. Murat, o taşın önünde durdu ve dikkatlice inceledi. İşte o an, mağaranın içinden bir ses geldi:

“Hoş geldin, cesur Murat. Eğer buraya kadar gelmeyi başardıysan, demek ki cesaretin gerçekten büyük.”

Murat, biraz ürkek olsa da sesin geldiği yöne doğru ilerledi. İçerisi kararmıştı, ancak bir adım attıkça, taşların arasından altın sarısı bir ışık sızıyordu. Mağaranın derinliklerine indikçe, karşısına bir adam çıktı. Adam, beyaz bir peleriniyle, uzun siyah sakalıyla oldukça yaşlı ve bilge birine benziyordu.

“Senin gibi cesur bir gencin buraya kadar gelmesini bekliyordum,” dedi adam. “Ben, bu ormanın ve köyün bekçisiyim. Burası, çok eski zamanlardan beri gizli bir yer. Fakat, çok kötü bir yaratık bu bölgeyi kirletmeye başladı.”

Murat, gözlerini kısarak, “Hangi yaratık?” diye sordu.

“Bu ormanın kalbinde, Altın Dişi Kurşun adında bir canavar var. O, bu ormanda yüzyıllar boyunca tüm yaratıkları yok etti ve her geçen gün daha da güçleniyor. Ancak tek bir şey onu durdurabilir: Altın dişi kurşunu almak.”

Murat, adamın söylediklerini düşündü. Altın dişi kurşun… Bu, hiç duyduğu bir şey değildi. Ama yüreği cesaretle doluydu. “Altın dişi kurşunu nasıl bulabilirim?” diye sordu.

“Kolay değil,” dedi bilge adam. “Altın dişi kurşun, sadece ormanın derinliklerinde, gizli bir gölette bulunur. Fakat bu gölette ulaşmak için, önce üç zorlu engeli aşman gerekiyor. Bu engeller, senin ne kadar cesur, zeki ve güçlü olduğunu test edecek.”

Murat, derin bir nefes aldı. “Ben hazırım. Her türlü engeli aşmaya kararlıyım.”

Adam, “İlk engel, Rüzgârın Labirenti’nde seni bekliyor. Gözlerin seni yanıltacak, ama kalbinin sesini dinlersen, doğru yolu bulabilirsin,” dedi.

Murat, sözleri duyduğunda biraz tereddüt etti, ama hemen yola çıkmaya karar verdi. Adam, ona bir küçük altın madalyon verdi ve “Bu madalyon, seni doğru yolda tutacak,” dedi.

Murat, mağaradan çıktıktan sonra, ormanın derinliklerine doğru yürümeye devam etti. Bir süre sonra, önünde devasa bir orman labirenti belirdi. Labirentin girişinde, rüzgârın sesi öylesine güçlüydü ki, adeta havada dans ediyormuş gibi hissettiriyordu. Murat, adım attıkça, rüzgârın sesi kulaklarını tıkadı ve yönünü kaybetmeye başladı. Ama o an, altın madalyonunu hissetti ve kalbinin sesini dinlemeye karar verdi. Madalyon, ısındı ve ona yön gösterdi. Murat, kalbinin rehberliğine güvenerek, doğru yolu buldu ve labirentten çıktı.

İkinci engel, “Söylediklerinin gerçeği olduğu” adı verilen bir dağda yer alıyordu. Burada, Murat’ın doğruyu ve yanlışı ayırt etmesi gerekiyordu. Dağda ilerlerken, birden karşısına bir grup insan çıktı. Onlar, Murat’a doğru yaklaşarak, “Bize yardım et! Bizim köyümüzü o yaratık yıkıyor! Hadi gel, bizimle ol, gücümüze güç kat!” dediler.

Murat, bir an duraksadı, ama hemen fark etti ki bu insanlar o kadar da gerçekçi değillerdi. Birinin elindeki yüzük, altın değil de bakır rengindeydi. Bir diğeri, gözlerinin derinliğinde bir tuhaflık barındırıyordu. “Siz, yaratığın tuzağısınız!” dedi Murat, korkmadan. “Gerçekten yardımcı olamayacağım.” İnsanlar birden kayboldu ve Murat, doğru yolu buldu.

Sonunda, Murat Altın Dişi Kurşun’un bulunduğu gölete ulaştı. Göletin kenarında, dev bir yaratık, uzun dişlerini göstere göstere onu bekliyordu. Ancak Murat, altın madalyonunu bir kez daha elinde sıktı ve “Sonsuza kadar bu ormanı koruyacağım!” dedi. Kurşunu, altın dişi yaratığa doğru fırlattı.

Canavar, büyük bir çığlıkla yere düştü ve yok oldu. Murat, köyüne döndüğünde, insanlar ona kahraman dediler ve orman yeniden huzura kavuştu.

Ve o günden sonra, Murat, sadece cesaretiyle değil, aynı zamanda kalbinin gücüyle de herkesin kahramanı oldu. Masal, yıllar boyu anlatıldı; her kuşak, Murat’ın altın dişi kurşunu bulduğu günü ve cesaretini hatırlayarak, zor zamanlarda güç buldu.

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Grimm masalları kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.